Anna Rodziewicz
Urodzona w 1968 w Wyszkowie. Zamieszkała Jatne 119, 05-430 Celestynów pod Warszawą.
1986-1993 studia na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie.
Dyplom w pracowni prof. Stefana Gierowskiego.
Aneks z rzeźby u prof. Adama Myjaka.
Wystawy indywidualne:
– New York ,Konsulat Polski
1992 – Galeria pod 12, Warszawa
1995 – „m2” Galeria Kuchnia, Warszawa
1996 – „r” Galeria Biała, Lublin
1997 – BWA, Bielsko-Biała
1999 – Labirynt, Centrum Sztuki Współczesnej, Warszawa
1999 – „q” Galeria Biała, Lublin
2000 – Galeria Milano, Warszawa
2003 – BWA, Bielsko-Biała
2004 – „Jatne” Galeria Biała, Lublin
Wystawy zbiorowe:
1991 – Dłużew
1992 – „Y.M.T.R.” Wrocław
1992 – „Młodzi artyści polscy”, Galeria Appendix, Warszawa
1993 – Galeria pod 12,Warszawa
1994 – Galeria DAP, Warszawa
1995 – „MMwW”Galeria DAP, Warszawa
1997 – Galeria Dzyga,Lwów-Ukraina
– „Dziewięć kwadratów dla Białej” Centrum Rzeźby, Orońsko
– „Malarstwo lat 90-tych”Centrum Sztuki Współczesnej, Warszawa
2000 – „Najgroźniejsze pędzle” Muzeum X. Dunikowskiego, Warszawa
2001 – Konsulat Polski, Bratysława-Słowacja
– „Polska sztuka w Niemczech”, Bremen-Niemcy
2003 – „Bielska jesień” BWA, Bielsko-Biała
2004 – Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Słupsk
– „Bielska jesień”, Jelenia Góra
Artystka realizuje prace, które sytuują się na styku malarskiego obrazu i obiektu, przesuwając definicyjną granicę tych mediów w kierunku struktur wizualnych -jako określonych systemów przestrzennych Ich istotą jest proces nawarstwiania i powtarzania form w sensie poszukiwania kodów znaczeniowych Okręg-koło staje się znakiem piłki, jabłka, tarczy czy słońca i jako obiekt-obraz komunikuje różne poziomy narracji Umieszczone w przestrzeni prace konstruują specyficzną sferę wizualną, tworząc płaszczyznę wzajemnych relacji i uwarunkowań Nawiązują do prostych, archaicznych, geometrycznych znaków – symboli powodując wzmocnienie roli „wewnętrznego kontekstu” Ich zasadniczą, formalną cechą jest potencjalność nieograniczonych rozwiązań, których początkiem był być może kwadrat z zarysem koła, widziany jako archetyp idealnych renesansowych figur, w które Leonardo da Vinci wpisał ideał ludzkiego ciała Długotrwały okres tworzenia prac – od form gipsowych, które powstają w ziemi, w ogrodzie, obok domu w Jatne, poprzez wykonanie odlewów – do poszukiwań malarskich stają się procesem o charakterze niemal medytacyjnym. Dlatego istotą tego procesu są formy najprostsze Gdzieś zapewne w podświadomości artystki pojawia się motyw ikony i nawiązania do awangardy rosyjskiej początku XX wieku Organiczne odkrywanie materii i takie jej traktowanie tworzy bazę do rozważań metafizycznych
Specyfika sztuki Anny Rodziewicz wynika również ze sposobu tworzenia. Polega on na żmudnym nakładaniu kolejnych warstw ciekłej, barwionej parafiny na gipsowe płaszczyzny Daje to efekt „zakrywania” i oddzielania kolejnych powierzchni od poprzednich Zaś zastygłe barwy przywołują na myśl zatopione w bursztynie formy, które przyjmujemy jako naturalne znaleziska, pochodzące z nieznanych miejsc. Tajemnica, na którą wpływ miał tylko czas A to jest poza nami – choć dane jest nam uczestniczyć w tworzeniu jego cząsteczki