Archiwum kategorii: Portrety Rodziewiczów

Gabriel Rodziewicz

Urodzony 1862 roku w Dyneburgu. Działacz socjaldemokratyczny. Członek kółka robotniczego w Petersburgu. Szkołę średnia ukończył w Wilnie. W 1882 roku wstąpił na Uniwersytet Petersburski z którego w 1884 roku przeniósł się do Wojskowej Akademii Medycznej. Zwolnił się w 1887 roku z braku środków utrzymania. Pracę zawodową podjął na kolei w charakterze kontrolera. Był założycielem kółka socjaldemokratycznego w Instytucie Technologicznym w 1887, które połączyło się z kółkiem Bronisława Lelewela. Aresztowany wraz z żoną Julią 8.10.1890 roku skazany na 6 miesięcy więzienia, po czym był stale pod dozorem policji. Później pracował jako buchalter w Banku Wileńskim do końca życia. Zmarł w 1923r.

Helena Rodziewicz

helena1 helena2

Helena Rodziewicz urodziła się 3 stycznia 1932 r. w Borkach (powiat postawski). Jej ojciec był osadnikiem wojskowym i pochodził z Żupran (powiat oszmiański). Idylla dzieciństwa przerwana została przez II wojnę światową. 10 lutego 1940 r. deportowano całą rodzinę do Kazachstanu, skąd powrócili po sześciu latach, osiedlając się w Nowogardzie.
Po ukończeniu liceum ogólnokształcącego Helena studiowała na wydziale lekarskim PAM w Szczecinie. Egzamin dyplomowy zdała 18 czerwca 1957 r. Większość swojego życia zawodowego pracowała jako chirurg: w szpitalu w Nowogardzie, w klinikach PAM w Szczecinie, na Oddziale Terakochirurgii w Zdunowie, jako ordynator Oddziału Narządu Ruchu w Szpitalu Uzdrowiskowym „Mieszko” w Kamieniu Pomorskim. Pracowała też w Pogotowiu Ratunkowym. W 1969 roku uzyskała specjalizację II stopnia z zakresu chirurgii ogólnej.
Ma duszę franciszkańską i zawsze poza pracą zawodową interesuje się przyrodą i turystyką. Uczestniczyła jako lekarz w wyprawie w Andy Peruwiańskie oraz dwukrotnie (w 1992 i 1996 roku) odwiedziła Australię.
W 2003 r. poczta australijska wydała dwa znaczki z przywieszkami, na których umieszczono podobizny Heleny. Zmarła 5 lutego 2022 r. w Kamieniu Pomorskim. Pochowana została w grobie rodzinnym w Nowogardzie.

Henryk Rodziewicz

Henryk Rodziewicz urodził się w Olszynie, woj. dolnosląskie, 7 sierpnia 1949 roku Jest najstarszym z czwórki dzieci Józefa Rodziewicza pochodzącego z Żupan ( powiat oszmiański) oraz Heleny z domu Okalewskiej. Ukończył matematykę na Uniwersytecie Wrocławskim. Przepracował 30 lat w oświacie jako nauczyciel matematyki. Obecnie mieszka w Szczecinie i pracuje w I Liceum Ogólnokształcącym, jest nauczycielem dyplomowanym. Jego hobby to geografia, malarstwo, muzyka klasyczna, historia starożytna i historia kresów wschodnich. Dużo podróżuje; zwiedził ponad 30 krajów m.in. Chiny, Egipt, Kenię Henryk Rodziewicz pełni funkcję Wiceprezesa Zarządu Stowarzyszenia Rodu Rodziewiczów. Żona Barbara z wykształcenia germanistka i slawistka jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Szczecińskiego (w 2003 roku obroniła doktorat) 14 kwietnia 2003 roku urodziła im się córka Kalina.

Józef Rodziewicz

Józef
lekarz i autor prac weterynaryjnych, ur.ok. 1813r. w Wilnie zmarł w Niżnym Nowgrodzie w 1872r. Synowie: Henryk Bolesław (ur.1849) lekarz i autor internistycznych prac publikowanych po polsku, niemiecku i rosyjsku oraz Antoni (ur.1858r) lekarz wojskowy, który ukończył Cesarską Akademię Medyczno-Wojskową w Petersburgu. Józef studiował w latach 1832-1836 w Wilnie w Akademii Medyko-Chirurgicznej gdzie uzyskał dyplom lekarza weterynarii. Całe życie spędził w Rosji pracując w guberni tambowskiej, w Besarabii, a także w guberniach północnych, środkowych i wschodnich. Był jednym z niewielu wówczas terenowych pracowników nauki i autorem licznych prac z dziedziny weterynarii i epidemiologii bydła publikowanych jako oddzielne publikacje lub jako artykuły w fachowych czasopismach Rosji – Zapiski Veterinarnoj Mediciny. Prace te nagradzano często medalami rosyjskimi.

Józefa Anna Rodziewicz

Józefa Anna
pseud.Wanda ,nauczycielka i działaczka socjalistyczna, ur.25 06 1867r. w Wilnie w rodzinie kresowej szlachty, ojciec Ludwik Roch (ur.1820) , matka Ludwika z Jamonttów (ok.1840). zmarła 4.04.1931 w Krakowie. Miała 3 braci: Macieja (ur.1866) studenta medycyny i działacza II Proletariatu, Ludwika (1872-19230) propagatora socjalizmu w Zagłębiu a w czasie wojny polsko-radzieckiej ochotnika w WP i Zygmunta (ur.1874r.), także działacza socjalistycznego. Po śmierci ojca (1876r.), jego chlebodawca książę Piotr Wittgenstein umożliwił Józefie odbycie studiów na Sorbonie w Paryżu. Wróciła do kraju z dyplomem nauczycielki języka francuskiego i przez kilka lat pracowała w Warszawie. Z powodu przeżyć osobistych wyjechała do Londynu, gdzie trwale związała się z Polską Partią Socjalistyczną. Po powrocie w r.1900 do kraju pod pseud. Wanda wypełniała najtrudniejsze zadania konspiracji najpierw w Warszawie a potem w Petersburgu by ponownie powrócić do Warszawy skąd musiała uciekać do Częstochowy. W Częstochowie pracowała dla Wydziału Bojowego PPS – Frakcja Rewolucyjna, organizując przerzut ludzi broni. Pod koniec 1907r. powróciła do Warszawy organizując tajną drukarnię przy ul.Wareckiej potem Foksal. Pod fikcyjnym nazwiskiem Anieli Wolskiej występowała jako kasjerka fikcyjnej firmy handlowej do czasu wykrycia drukarni i aresztowaniu wszystkich osób. Osadzona w więzieniu kobiecym „Serbia” przebywała w nim do kwietnia 1910r.Po zwolnieniu Wyjechała do Krakowa, gdzie pracując dla PPS borykała się z dużymi trudnościami materialnymi. W czasie pierwszej wojny światowej pracowała tam jako pielęgniarka. Niezdolna do pracy w r.1929 Otrzymała specjalne zaopatrzenie emerytalne, a w roku 1930 odznaczono ją Krzyżem Niepodległości z Mieczami. Sparaliżowana przebywała w krakowskim szpitalu w którym zmarła 4.04.31.

Julia Rodziewicz

Urodziła się w 1863r. w Mińsku Litewskim jako najstarsza córka Kazimiery ze Szklenników i Ignacego Woyczańskiego, który w Paryżu ukończył Szkołę Inżynierii Mostów Kolejowych. Praca przy budowie kolei powodowała, że ciągle przenosił się z rodziną z miasta do miasta. Był on znacznie starszy od żony i zmarł wcześnie. Matka Julii po śmierci męża wyjechała do Petersburga, gdzie Julia ukończyła pedagogiczne kursy z wyróżnieniem – z medalem. Po wyjściu za mąż za Gabriela Rodziewicza, studenta medycyny przyjechała do Wilna. Gabriel studiów nie ukończył, był socjalistą i za kolportaż prasy do fabryk został skazany. Przesiedział jeden rok w więzieniu, po czym był stale pod nadzorem policji. Później pracował jako buchalter w banku wileńskim do końca życia (1923r.).
Małżeństwo Rodziewiczów było bezdzietne, ale od 1919r. opiekowało się Benedyktem Sawrymowiczem-Wojczyńskim (ur.1895r.), gdy przyjechał do Wilna z Zakopanego na studia uniwersyteckie.
Po przyjeździe do Wilna Julia włączyła się do pracy społecznej w Towarzystwie Dobroczynnym. Od 1910r. prowadziła, jako kuratorka, ochronkę z 120 – 130 dziećmi przy ul.Rossa .Po 4 latach weszła do Zarządu Towarzystwa Opieki nad Dziećmi, które prowadziło cztery sekcje: patronat rzemieślniczy, przytułek dla chłopców, kolonie letnie i zabawy letnie (odpowiednik dzisiejszych półkolonii).Julia Rodziewiczowa była jedna z założycielek Towarzystwa „Oświata”, którego honorowym członkiem była Eliza Przeszkowa. W momencie wkroczenia do Wilna armii niemieckiej we wrześniu 1915 r. szkolnictwo polskie było już zorganizowane.
Od września 1915r. Julia współkierowała Gimnazjum Żeńskim Stowarzyszenia Nauczycieli i Wychowawców, które po 2 krotnej zmianie lokalizacji wreszcie osiadło przy ul.Orzeszkowej 8. Od 1921r. została zatwierdzona jako kierowniczka tej placówki, na którym pozostawała do momentu przejściu na emeryturę tj. do grudnia 1930r.
Za wieloletnią pracę w 1931 roku została odznaczona krzyżem „Polonia Restituta”. Od 1936 roku do 1939 mieszkała razem ze swoim bratem doktorem Marcinem Woyczyńskim, byłym osobistym lekarzem marszałka Józefa Piłsudskiego. Całą okupację spędziła w Wilnie sama, gdyż brat wyjechał do Warszawy. Do PRL przyjechała w ramach repatryjacji na początku 1946r. do Łodzi, gdzie mieszkała w Domu Starców. Potem mieszkała przez pewien czas w Aninie u siostry, skąd przeniosła się do Domu Nauczyciela Rencisty w Zielonce pod Warszawą, gdzie zmarła 13 VIII 1950r.

wg. Ewy Sławińskiej – Zakościelnej

Juliusz Rodziewicz

juliusz

Juliusz Rodziewicz ur. w 1955r. Aktor filmowy i telewizyjny. Występował w w filmach: Pieniądze to nie wszystko, Szeszele, Dotknięci, serialach TV:.Plebania (odc.380 i 381) i Swiat wg. Kiepskich (odc.95 i 103), oraz TV. Hobby: żeglarstwo, pływanie, sporty motorowodne.

Katarzyna Barbara Rodziewicz

Katarzyna Barbara Rodziewicz, córka Janusza i Marii z domu Bychowska urodziła się 2.06.1964 r. w Bydgoszczy. Dziennikarka niezależna. Zam. Sielec koło Żnina. Autorka ok. 450 audycji o charakterze satyrycznym pt „POP” i ok.100 reportaży emitowanych w Polskim Radiu Pomorza i Kujaw w Bydgoszczy.
Laureatka konkursów radiowych dla reportażystów: wyróżnienie w „Polska i Świat” 1995r. za reportaż „Opowieść dla dziewczyny” i w 1988 w tym samym konkursie za „Spadła na mnie misja” – brązowy medal Starosty Bydgoskiego. W 2000 roku w konkursie „Bałtyk 2000” za reportaż „Raport z pokładu m/s Mariola”.
Współpracowała w latach 1994 – 1998 z Bydgoskim Informatorem Kulturalnym. Autorka tomu poezji pt.”Historia bytu codzienna”, tekstów do 7 pastorałek? Współpracuje z kompozytorem Piotrem Salaberem. Ukończyła WSP w Bydgoszczy, pedagog. Zamiłowana historią, maluje, pisze (aktualnie książkę o swoim dworze XIX wiecznym – gnieździe rodu Unrugów, z którego wywodził się admirał Józef Unrug obrońca Helu a na kanwie historii dworu współczesne życie dworskie, którego odtwórczynią jest ze swoją rodziną. Roboczy tytuł „Dwór marzeń czyli życie dworskie na przełomie XIX i XXI wieku”). Mąż, Andrzej z Wódeckich, syn Tytus – maturzysta i córka Oksana – gimnazjalistka.
Ojciec, wieloletni zawodnik i działacz sportu motorowego (cross), mistrz Polski, v-ce mistrz Europy.

Leopold Rodziewicz

Leopold
przybrane nazwisko Anton Stalewicz, pseud. Antos, Ihnat, Żeniewicz, Krajski, Mikoła Hrymot i in, białoruski literat, poeta dziennikarz działacz polityczny. Ur.12.06.1895r w folwarku Kurjanowszczyzna (w pow. Wilejskim ) w rodzinie szlacheckiej, był synem Alojzego Jana i Heleny z Janowskich, miał starsze rodzeństwo:Czesława i Jadwigę. Żonaty z Frydą Jezierską, zmarł bezpotomnie w 1938r. Leopold uczył się w Krajsku , potem w Wilejce, gdzie ukończył szkołę mając 14 lat a następnie wyjechał do Wilna w którym włączył się do młodzieżowego białoruskiego ruchu odrodzeniowego oraz zespołu teatralnego Ihnata Bujnickiego.W Wilnie pracował w fabryce, następnie jako kreślarz jednocześnie uczył się by ukończyć jako ekstern szkołę średnią. Wkrótce zaczął zaczął przynosić swoje pierwsze utwory literackie do redakcji „Nasej Nivy” (głównego pisma Białoruskiej Socjalistycznej Hromady) by z czasem stać się jej współpracownikiem a następnie stałym pracownikiem redakcji. Mając zaledwie 17 lat napisaał trzyaktowy dramat Bludniki zabronionej przez cenzurę w 1912r. W czasie pierwszej wojny Leopold nie został zmobilizowany do wojska ze względu na choroby.Za czasów radzieckich pracował w Georgijewsku w charakterze sekretarza związku zawodowego pracowników biurowych i handlowych. Z przyjściem wojsk A.Denikina został zmobilizowany i z armii tej uciekł do Mińska, zajętego na wiosnę 1919 przez wojska polskie. Po zdobyciu przez Armię Czerwoną Mińska w lipcu 1920 był urzędnikiem w jednym z wydziałów Ludowego Komisariatu Rolnictwa .Po ponownym zajęciu Mińska przez wojska polskie wrócił w rodzinne strony pozostałe pod rządami radzieckimi, gdzie pracował jako nauczyciel. Po zawarciu traktatu pokojowego w Rydze (marzec 1921), folwark Rodziewiczów pozostał po stronie radzieckiej, zaś Leopold udał się do Wilna, gdzie związał się ze środowiskiem wydawców białoruskiej prasy lewicowej, w której zamieszczał swoje utwory. W r.1921 ukazał się czteroaktowy dramat Pakryudzanyja, a w r.1922 pierwszy zbiorek wierszy, póĄniej utwory sceniczne, których wystawienia zakazywała cenzura. Jego działalność wydawnicza i redakcyjna była przeważnie działalnością społeczną, której publikacje często ulegały konfiskatom. Do połowy 1924 r. przebywał w Moskwie, jako słuchacz Komunistycznego Uniwersytetu Mniejszości Narodowych Zachodu, gdzie po raz pierwszy zetknął się z teorią marksizmu. Po powrocie do kraju powierzono mu funkcję sekretarza Okręgowego Komitetu KPZB w Grodnie. Jego działalność polityczna powodowała częste ucieczki, ukrywanie się. W 1938r. został ponownie aresztowany i w tymże roku zginął. Po XX ZjeĄdzie KP Związku Radzieckiego w r.1956 został oficjalnie zrehabilitowany. Leopold był autorem 80 opowiadań, 12 utworów scenicznych, wielu szkiców, monologów I dwóch tomików wierszy. Jako pisarz dotychczas nie został w pełni doceniony.

Leszek Rodziewicz

Leszek Rodziewicz urodził się 26 lutego 1942 roku w Wilnie.( Znak zodiaku Ryby). Swego ojca Jana Rodziewicza , który został zaraz po jego urodzeniu zabrany na roboty do Niemiec, zobaczył dopiero w 1949 roku. Jedynakiem do tego czasu opiekowała się mama Wilhelmina z domu Żeromska oraz babcia Konstancja Rodziewicz . W 1951 roku miał już siostrzyczkę Marię Rodziewiczównę Po wyjeździe z WiIna w 1947 roku wraz z rodziną mieszkał w Gdańsku, Poznaniu, Rokietnicy k/Poznania, Kaliszu ,Elblągu, Czerwonaku k/Poznania i ponownie w Poznańiu aby wreszcie na długie lata już samemu osiąść w Szczecinie. Ukończył historię na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Przez 10 lat pracował w oświacie. Potem przez 10 lat w budownictwie. Od 10 lat mieszka w Międzywodziu nad morzem gdzie prowadził Ośrodek kolonijny „Orlik” Hobby to kino, książka historyczna, muzyka ,historia nowożytna, podróże, (szczególnie do Wilna i na kresy). Dwie córki Iza i Ewa. Leszek Rodziewicz pełni funkcję honorowego Prezesa Rodowego Stowarzyszenia Rodziewiczów.