Urodziła się w 1863r. w Mińsku Litewskim jako najstarsza córka Kazimiery ze Szklenników i Ignacego Woyczańskiego, który w Paryżu ukończył Szkołę Inżynierii Mostów Kolejowych. Praca przy budowie kolei powodowała, że ciągle przenosił się z rodziną z miasta do miasta. Był on znacznie starszy od żony i zmarł wcześnie. Matka Julii po śmierci męża wyjechała do Petersburga, gdzie Julia ukończyła pedagogiczne kursy z wyróżnieniem – z medalem. Po wyjściu za mąż za Gabriela Rodziewicza, studenta medycyny przyjechała do Wilna. Gabriel studiów nie ukończył, był socjalistą i za kolportaż prasy do fabryk został skazany. Przesiedział jeden rok w więzieniu, po czym był stale pod nadzorem policji. Później pracował jako buchalter w banku wileńskim do końca życia (1923r.).
Małżeństwo Rodziewiczów było bezdzietne, ale od 1919r. opiekowało się Benedyktem Sawrymowiczem-Wojczyńskim (ur.1895r.), gdy przyjechał do Wilna z Zakopanego na studia uniwersyteckie.
Po przyjeździe do Wilna Julia włączyła się do pracy społecznej w Towarzystwie Dobroczynnym. Od 1910r. prowadziła, jako kuratorka, ochronkę z 120 – 130 dziećmi przy ul.Rossa .Po 4 latach weszła do Zarządu Towarzystwa Opieki nad Dziećmi, które prowadziło cztery sekcje: patronat rzemieślniczy, przytułek dla chłopców, kolonie letnie i zabawy letnie (odpowiednik dzisiejszych półkolonii).Julia Rodziewiczowa była jedna z założycielek Towarzystwa „Oświata”, którego honorowym członkiem była Eliza Przeszkowa. W momencie wkroczenia do Wilna armii niemieckiej we wrześniu 1915 r. szkolnictwo polskie było już zorganizowane.
Od września 1915r. Julia współkierowała Gimnazjum Żeńskim Stowarzyszenia Nauczycieli i Wychowawców, które po 2 krotnej zmianie lokalizacji wreszcie osiadło przy ul.Orzeszkowej 8. Od 1921r. została zatwierdzona jako kierowniczka tej placówki, na którym pozostawała do momentu przejściu na emeryturę tj. do grudnia 1930r.
Za wieloletnią pracę w 1931 roku została odznaczona krzyżem „Polonia Restituta”. Od 1936 roku do 1939 mieszkała razem ze swoim bratem doktorem Marcinem Woyczyńskim, byłym osobistym lekarzem marszałka Józefa Piłsudskiego. Całą okupację spędziła w Wilnie sama, gdyż brat wyjechał do Warszawy. Do PRL przyjechała w ramach repatryjacji na początku 1946r. do Łodzi, gdzie mieszkała w Domu Starców. Potem mieszkała przez pewien czas w Aninie u siostry, skąd przeniosła się do Domu Nauczyciela Rencisty w Zielonce pod Warszawą, gdzie zmarła 13 VIII 1950r.