Archiwum kategorii: Portrety Rodziewiczów

Jacek Rodziewicz

 

Jacek Rodziewicz w warszawskim klubie „Jasmine”. Fot Adam Tarasiuk Jacek Rodziewicz

Jacek Rodziewicz ur. 1964 r. w Koninie (gałąź Lida) – saksofonista, klawiszowiec, kompozytor. Absolwent średniej szkoły muzycznej oraz Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu ( Zakład Konserwacji Papieru i Skóry). Muzyczną karierę rozpoczął pod koniec lat osiemdziesiątych w zespole Kobranocka, z którą nagrał ich pierwszą płytę, potem wszedł w skład formacji Opera, z którą wystąpił w Jarocinie. Po reaktywacji zespołu Republika nagrał z nimi album „Bez prądu”. W latach1992-97 współtworzył zespół Atrakcyjny Kazimierz, z którym zrealizował trzy płyty. W między czasie brał udział w pierwszej solowej płycie Kazika oraz Kayah. Po dłuższym rozbracie z graniem, w roku 2017 powołał do życia jazz-rockowo-latynoską supergrupę Q YA VY, z którą nagrał dwa przebojowe albumy i objechał Polskę wzdłuż i wszerz.

W 2020 roku zrealizował autorski projekt pn. Rodziewicz, który miał premierę podczas XXV Sopot Molo Jazz Festiwal (8.08.2021). W roku 2021 odniósł sensacyjny sukces zwyciężając w dorocznej ankiecie fachowego pisma „Jazz Forum”, jako najlepszy polski saksofonista barytonowy w tym roku.

 

Jacek Rodziewicz w warszawskim klubie „Jasmine”. Fot Adam Tarasiuk

Jacek Rodziewicz w warszawskim klubie „Jasmine”. Fot Adam Tarasiuk

 

Aleksander Rodziewicz

aleksander_01

Aleksander Rodziewicz – dyrektor Teatru Wołyńskiego (foto z lat 20).
Aleksander Rodziewicz ur.1898 r. na Kresach zm.25 IV 1981 r. w Szczecinie, żonaty z Jadwigą z dm. Okońska. Aktor, reżyser, dyrektor. Debiutował 9 II 1924 r. w Teatrze Miejskim im.Słowackiego w Krakowie w sztuce Świerszcz za kominem Karola Dickensa. W okresie powojennym uczestniczył w ponad 70 przedstawieniach na scenach: Krakowa, Olsztyna, Jeleniej Góry, Gdańska, Torunia, Bydgoszczy i Szczecina. W 1960 r. otrzymał nagrodę Złotego Gryfa Pomorskiego z okazji 45-lecia pracy artystycznej, 35-lecia pracy reżyserskiej i 30-lecia pracy dyrektorskiej. Zmarł w Szczecinie z którym był związany od końca lat pięćdziesiątych.

Anastazy Rodziewicz

Anastazy Rodziewicz – Płk WP w st. sp. syn Piotra i Joanny Chaińskiej z domu Żłobicka urodził się 14 września 1923 r w Aleksandrówce na Wołyniu. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Michnie, Hubinie, Boremlu i Łucku. W 1939 roku ukończył I klasę Gimnazjum w Łucku. W czasie okupacji sowieckiej i później niemieckiej pracował u rodziców.
W lipcu 1943 roku po spaleniu Aleksandrówki przez bandy UPA, przeniósł się do Skurcza. Bierze udział w polskiej samoobronie w Skurczu i później w Antonówce. W marcu 1944 roku powołany do Wojska Polskiego. W Riazaniu i następnie w Chełmie Lubelskim ukończył Oficerską Szkołę Artylerii. Bierze udział w walkach o Wał Pomorski. Szczecin i Berlin. Po wojnie brał udział w likwidacji band UPA na Rzeszowszczyźnie. Służy w jednostkach wojskowych na terenie kraju. W latach 1957-1967 pracuje w Studium Wojskowym na Politechnice Gdańskiej. Jest magistrem historii.
Swoje dzieje-dzieciństwo, młodość i służbę wojskową – bogate w dramatyczne wydarzenia z czasów wojny a także z lat powojennych opisał w książce pt „Utracona ziemia” Żonaty z Jadwigą z domu Pyka ma synów Janusza i Ireneusza oraz cztery wnuczki: Alicję, Joannę, Martę i Monikę. Jest członkiem Zarządu Stowarzyszenia Rodu Rodziewiczów.

Anna Rodziewicz

Anna Rodziewicz
Urodzona w 1968 w Wyszkowie. Zamieszkała Jatne 119, 05-430 Celestynów pod Warszawą.
1986-1993 studia na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie.
Dyplom w pracowni prof. Stefana Gierowskiego.
Aneks z rzeźby u prof. Adama Myjaka.

anna5

Wystawy indywidualne:
– New York ,Konsulat Polski
1992  – Galeria pod 12, Warszawa
1995  – „m2” Galeria Kuchnia, Warszawa
1996  – „r” Galeria Biała, Lublin
1997  – BWA, Bielsko-Biała
1999  – Labirynt, Centrum Sztuki Współczesnej, Warszawa
1999  – „q” Galeria Biała, Lublin
2000  – Galeria Milano, Warszawa
2003  – BWA, Bielsko-Biała
2004  – „Jatne” Galeria Biała, Lublin

Wystawy zbiorowe:
1991  – Dłużew
1992  – „Y.M.T.R.” Wrocław
1992  – „Młodzi artyści polscy”, Galeria Appendix, Warszawa
1993  – Galeria pod 12,Warszawa
1994  – Galeria DAP, Warszawa
1995  – „MMwW”Galeria DAP, Warszawa
1997  – Galeria Dzyga,Lwów-Ukraina
– „Dziewięć kwadratów dla Białej” Centrum Rzeźby, Orońsko
– „Malarstwo lat 90-tych”Centrum Sztuki Współczesnej, Warszawa
2000  – „Najgroźniejsze pędzle” Muzeum X. Dunikowskiego, Warszawa
2001  – Konsulat Polski, Bratysława-Słowacja
– „Polska sztuka w Niemczech”, Bremen-Niemcy
2003  – „Bielska jesień” BWA, Bielsko-Biała
2004  – Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Słupsk
– „Bielska jesień”, Jelenia Góra

Artystka realizuje prace, które sytuują się na styku malarskiego obrazu i obiektu, przesuwając definicyjną granicę tych mediów w kierunku struktur wizualnych -jako określonych systemów przestrzennych Ich istotą jest proces nawarstwiania i powtarzania form w sensie poszukiwania kodów znaczeniowych Okręg-koło staje się znakiem piłki, jabłka, tarczy czy słońca i jako obiekt-obraz komunikuje różne poziomy narracji Umieszczone w przestrzeni prace konstruują specyficzną sferę wizualną, tworząc płaszczyznę wzajemnych relacji i uwarunkowań Nawiązują do prostych, archaicznych, geometrycznych znaków – symboli powodując wzmocnienie roli „wewnętrznego kontekstu” Ich zasadniczą, formalną cechą jest potencjalność nieograniczonych rozwiązań, których początkiem był być może kwadrat z zarysem koła, widziany jako archetyp idealnych renesansowych figur, w które Leonardo da Vinci wpisał ideał ludzkiego ciała Długotrwały okres tworzenia prac – od form gipsowych, które powstają w ziemi, w ogrodzie, obok domu w Jatne, poprzez wykonanie odlewów – do poszukiwań malarskich stają się procesem o charakterze niemal medytacyjnym. Dlatego istotą tego procesu są formy najprostsze Gdzieś zapewne w podświadomości artystki pojawia się motyw ikony i nawiązania do awangardy rosyjskiej początku XX wieku Organiczne odkrywanie materii i takie jej traktowanie tworzy bazę do rozważań metafizycznych
Specyfika sztuki Anny Rodziewicz wynika również ze sposobu tworzenia. Polega on na żmudnym nakładaniu kolejnych warstw ciekłej, barwionej parafiny na gipsowe płaszczyzny Daje to efekt „zakrywania” i oddzielania kolejnych powierzchni od poprzednich Zaś zastygłe barwy przywołują na myśl zatopione w bursztynie formy, które przyjmujemy jako naturalne znaleziska, pochodzące z nieznanych miejsc. Tajemnica, na którą wpływ miał tylko czas A to jest poza nami – choć dane jest nam uczestniczyć w tworzeniu jego cząsteczki

wystawa
Fragment wystawy pt. Jatne. Lublin Wrzesień 2004r.

Antoni Rodziewicz-Bielewicz

antoni

Antoni Rodziewicz-Bielewicz urodził się 17 VII 1870 roku w Iłukszcie (Kurlandia ), gdzie uczęszczał do niemieckiej szkoły powszechnej. Po ukończeniu gimnazjum realnego w Wilnie w 1890 roku, wstąpił na Wydział Mechaniczny Instytutu Technologicznego w Petersburgu. Po uzyskaniu stopnia inżyniera technologa (1895) rozpoczyna pracę zawodową w Bałtyckiej Fabryce Budowy Okrętów. W roku 1897 wyjeżdża do Duisburga (Niemcy) podejmując pracę konstruktora. Działalność pedagogiczną rozpoczął inż. Rodziewicz jako nauczyciel geometrii wykreślnej i rysunku technicznego w Wyższej Szkole Górniczej w Jekaterynosławiu w roku 1889.W roku 1911 inż. Rodziewicz otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego w nowoutworzonym Instytucie Politechnicznym w Nowoczerkasku, który byt w istocie Politechniką przeniesioną z Warszawy. Prof. Rodziewicz objął Katedrę Technologii Mechchanicznej gdzie rozwinął dział maszyn hutniczych oraz wykładał przedmiot „maszyny górnicze”. W Instytucie Politechnicznym był dwukrotnie dziekanem Wydziału Górniczego, a 1916 otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. W burzliwym roku 1918 prof. Rodziewicz przedostał się do Rygi, gdzie na Uniwersytecie Łotewskim prowadził wykłady jako profesor kontraktowy. W roku 1921 rozpoczął pracę w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i zorganizował od podstaw swoją katedrę. W krótkim czasie przekonał swoich kolegów i władze, że w Akademii Górniczej należy powołać do życia wydział hutniczy. 11X19 prof. Antoni Rodziewicz-Bielewicz otrzymał nominację na profesora zwyczajnego mechaniki hutniczej, a 18 IX 1921 roku został wybrany na pierwszego dziekana i organizatora Wydzialu Hutniczego. Funkcję dziekana pełnił do śmierci, która nastąpiła w Krakowie 9 X 1923 roku. Opublikował około 20 prac z walcownictwa, które były licznie cytowane w czasopismach krajowych i zagranicznych. Prof. Antoni Rozdziewicz-Bilewicz był wybitnym specjalistą w zakresie walcownictwa a jego autorytet był uznawany przez całą metalurgię europejską.

Czesław Rodziewicz

czeslaw8

Czesław Rodziewicz urodził się w Wilnie. Ze swego rodzinnego miasta wyjechał jako ochotnik Wojska Polskiego. We Wrocławiu zamieszkał w 1947r., gdzie uzupełnił wykształcenie, zdobył tytuł artysty plastyka i kwalifikacje pedagogiczne, wiążąc się z tym miastem duszą i sercem. Jako grafik doskonalił swoje umiejętności u prof. Stanisława Dawskiego, szczególnie upodobawszy sobie ekslibrys. Przez wiele lat współpracował z Wrocławskim Tygodnikiem Katolickim i Kurierem Polskim. Swoje znaki książkowe (których wykonał ponad 800) eksponował na przeszło 100 wystawach w kraju i za granicą. Był jednym z inicjatorów powstałego w roku 1980 Koła Miłośników Ekslibrysu. W roku 1976 po raz pierwszy zorganizował wystawę „Liściaków”. Te urokliwe obrazy wyklejone z zasuszonych liści i płatków kwiatów, nazwane przez autora Sztuką Pogodną , podbiły serce wrocławian i nie tylko. Autor wystawiał je już na ponad 100 ekspozycjach w bardzo wielu miejscach – od „poważnych” galerii po szkoły, przedszkola, biblioteki – prowadząc również warsztaty liściakowi dla nauczycieli szkół i przedszkoli. Od ponad 7 lat wspólnie z kierownikiem Osiedlowego Klubu „Polanka” Bolesławem Langiem, organizuje skierowane do dzieci i młodzieży Ogólnopolski Konkurs „O Berło Liściakowego Króla”, który zdążył już zdobyć sobie szerokie uznanie i sympatię, o czym świadczy corocznie blisko tysiąc prac plastycznych napływających zarówno z Polski jak i spoza jej granic. Dwadzieścia lat temu Czesław Rodziewicz stworzył także Haft Wrocławski – nowy autorski rodzaj haftu, powołując do życia Towarzystwo Haftu Wrocławskiego, którego został prezesem. Towarzystwo to zorganizowało ponad 120 krajowych i zagranicznych wystaw tego artystycznego rękodzieła oraz na prowadzonych kursach nauczyło go przeszło 1000 pań. Kursy te, prowadzone były przez instruktorki, które pod okiem Czesława osiągnęły mistrzowskie umiejętności w tej dziedzinie. Od kilku lat Czesław Rodziewicz para się również poezją. Pierwsze tomiki wydał własnym sumptem w latach 1996-97: U źródła, czyli opowiadaj dziadku o swojej mamusi, Dotyk minionego, Doznanie, Gorzka pamięć, Urokliwość chwili. Od 2000r. rozpoczął wydawanie swoich wierszy ilustrowanych kolorowymi liściakami zatytułowanymi Z potrzeby Serca, Barwy Miłości czy najnowszy tomik Odnaleźć siebie. Ten niestrudzony artysta jest również pomysłodawcą, by we Wrocławiu po Odrze pływały gondole. Jest nadzieja, że jego marzenia będą spełnione. Czesław Rodziewicz jest autorem logo wszystkich zjazdów Rodu Rodziewiczów…

Danuta Rodziewicz

danuta

Danuta Rodziewicz, absolwentka Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Jagielońskiego w Krakowie. Od września 1997r. dyrektor IV Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Prusa w Szczecinie. Autorka szeregu publikacji z dziedziny oświaty np. Skrypt: Epika w nowej koncepcji kształcenia literackiego w programie szkoły podstawowej i średniej. Materiały pomocnicze dla studentów filologii polskiej 1.1 cz. l Uniwersytet Szczeciński 1989.

O potrzebie biografii pisarzy w nauczaniu literatury”. Oświata i Wychowanie nr 3, 1989;
O wyższy poziom kultury literackiej absolwentów szkół średnich”, Dydaktyka Literatury,
Zielona Góra, Rewolucyjna zmiana strategii edukacyjnej. „Dialogi” 1996 nr 4
Nowa matura. O kompetencjach kluczowych „Dialogi” 1996 ,Rzecz w strategii, czyli jak
wdrażać nową koncepcję systemu doskonalenia nauczycieli w województwie szczecińskim?
Refleksje. 1996

Edmund Rodziewicz

Edmund Rodziewicz s. Mieczysława i Olgi z Kowalewskich, ur.28 X 1948r. w Wielotowie gmina Gubin. Ojciec, osadnik wojskowy pochodził z miejscowości Bohy (skąd wywodzi się cała gałąź) leżącą k. Szarkowszczyzny a mama Olga z Ninowa leżącą także na Kresach. Ukończył Liceum Pedagogiczne w Lubsku a następnie studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze – kierunek wychowanie muzyczne. Od 1976 roku pracował w Państwowej Szkole Muzycznej w Gubinie jako nauczyciel przedmiotów teoretycznych i gry na trąbce a w latach 1978-1989 pełnił funkcję dyrektora Państwowej Szkoły Muzycznej i Społecznego Ogniska Artystycznego w Gubinie. Założył: Gubińską Młodzieżową Orkiestrę Dętą, Dziecięcą Kapelę Podwórkową „Urwisy”, zespół muzyczny „Repryza” i rodzinny zespół wokalno-instrumentalny „Amigosi”. Gra w nim na trąbce i keyboardzie razem z córką Anną (vocal, flet poprzeczny) i synem Tomaszem (gitara).Wcześniej w zespole rodzinnym śpiewała również córka Monika. Dla w/w zespołów napisał własne utwory muzyczne, jest także kompozytorem „Hejnału Gubina” na 3 trąbki oraz autorem zbioru pt. „Gubin w piosence”. Był również dziennikarzem lokalnej gazety „Wiadomości Gąbińskie” oraz zamieszczał artykuły w Poradniku Muzycznym Ludowego Instytutu Muzycznego w Łodzi, dotyczące wydarzeń muzycznych.. Za całokształt swojej pracy dydaktyczno-wychowawczej oraz krzewienie kultury otrzymał m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, odznakę resortową Zasłużony Działacz Kultury a także medal Zasłużony w rozwoju woj. zielonogórskiego. Obecnie na emeryturze prowadzi firmę „Usługi muzyczne”. Jego hobby to pszczelarstwo, wędkarstwo i oczywiście muzyka. edmund_01

Eugeniusz Rodziewicz

Eugeniusz
oficer armii rosyjskiej, generał WP, ur.28.01.1872r w Tyflisie w Gruzji zm.7.11.1934 w Druskiennikach a pochowany został na Powązkach Wojskowych w Warszawie. Był synem Adolfa i Marii z Szafrańskich, żonaty z Wilhelminą Tilgman , z którą miał 3 dzieci: Mikołaja (1897), Marię (1898) i Alfreda (1913). W latach 1882-89 uczył się w korpusie kadetów w Tyflisie, następnie był junkrem w konstantynowskiej szkole artylerii w Petersburgu. Dn. 5.08.1891 otrzymał nominację na podporucznika, w 1895 na porucznika, w 1897 na sztabskapitana a w 1904 na kapitana. W 1910r. awansował na podpułkownika z nominacją na dowódcę 3 górskiej baterii Finlandzkiej Dywizji Strzelców. W początkowym okresie pierwszej wojny światowej brał udział w walkach jako dowódca baterii. W 1915 awansował na pułkownika i dowódcę 1 Finlandzkiej Brygady Artylerii Parkowej by następnie zostać dowódcą dywizjonu artylerii. W 1917r. przeniósł się do 1 Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor – Muśnickieg, w którym został dowódcą dywizjonu Artylerii moĄdzierzy w Wysoczanach k.Witebska. W styczniu 1918r odmówił wezwaniu dowództwa oddziałów bolszewickich do rozbrojenia i poddania się i przedarł się wraz z podległym mu oddziałem do punktu koncentracyjnego 1 Korpusu Polskiego w Bobrujsku, przenosząc ze sobą zamki armatnie i przyrządy celownicze (wobec niemożności zabrania ze sobą armat).Za ten czyn Eugeniusz został odznaczony w 1922r. Orderem Virtuti Militari Vkl. W dn.12.06.1918r. został mianowany generałem podporucznikiem rozkazem Dowódcy 1 Korpusu Polskiego. Wobec przymusowej demobilizacji korpusu został zwolniony ze służby. Przyjechał do Królestwa Polskiego, gdzie pod okupacją niemiecką organizował związek niepodległościowy.Dekretem Naczelnika Państwa z dn.20.11.1918r. zatwierdzono mu stopień generała podporucznika i został mianowany inspektorem artylerii aby w 1919r. zostać generalnym inspektorem artylerii, na którym to stanowisku organizował artylerię polską. W kwietni 1920r na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy i objął stanowisko członka Dyrekcji Zakładów Amunicyjnych by w sierpniu ponownie zgłosić do pełnienia służby Wojskowej ( w związku z ofensywą Armii Czerwonej na Warszawę). Powierzono mu dowództwo Artylerii Gubernatorstwa Warszawy (póĄniejszej I Armii) i zorganizowanie artyleryjskiej obrony przyczółka Mostowego. Po ustaniu działań wojennych ponownie podjął starania do zaliczeniu go do rezerwy w celu przejścia do pracy w Zakładach . W dn.7.11.1923r. Prezydent RP zatwierdził przeniesienie Eugeniusza w stan spoczynku przyznając mu jednocześnie stopień generała dywizji. Był jednym z organizatorów i prezesem Stowarzyszenia Dowborczyków . Odznaczony: poza wymienionym Orderem Virtuti Militari, oficerskim krzyżem Legii Honorowej, Krzyżem św.Jerzego 4 stopnia, Złotym Krzyżem św.Jerzego, Krzyżem św.Włodzimierza 3 i 4 stopnia, Krzyżem św.Anny 2 i 3 stopnia oraz Krzyżem św.Stanisława 2 i 3 stopnia. Spoczywa w Warszawie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kw. Dowborczyków,A18 rząd 5 grób 1.

Franciszek Rodziewicz

Franciszek
BORGIASZ ANTONI LUDWIK PAWEŁ lekarz, dr medycyny, ur.25.01.1892r. w Warszawie jako syn Antoniego Aleksandra urzędnika Warszawsko Terespolskiej Kolei ¬elaznej i Jadwigi Kowalskiej .Żonaty z Anną Anicettą z Wróblewskich, zmarł bezpotomnie 1 lipca 1973r. w Żyrardowie. Był ostatnim z gałęzi rodu Rodziewiczów pochodzących z Chorążyc w pow.trockim, herbu Jastrzębiec. Szkołę średnią ukończył w Warszawie a medycynę studiował na Uniwersytecie Warszawskim, dyplom lekarski z odznaczeniem uzyskał w Rostowie nad Donem w 1916r. W latach 1919-20 pracował jako asystent wolontariusz w klinice chorób skórnych Uniwersytetu Paryskiego, w szpitalu Broca w Paryżu a także studiował choroby skórne w Londynie w Middessex Hospital. W 1921r. został mianowany asystentem etatowym Miejskiego Szpitala Dermatologicznego św.Łazarza w Warszawie gdzie pracował przez 4 lata .Poza pracą szpitalną przyczynił się do rozwoju społecznej służby zdrowia przystępując do tworzonej wówczas organizacji Pomocy Lekarskiej dla pracowników pąństwowych w której pracował przeszło 12 lat w charakterze specjalisty dermatologa.

orygherb

W latach 1924- 1937r szkolił pierwsze zastępy dyplomowanych pielęgniarek , a także wykładał w szkołach pielęgniarek dyplomowanych PCK w Warszawie. W tych latach ogłosił też kilka prac naukowych m.in. na temat stanu szpitalnictwa wenerycznego w Polsce, oraz oddziaływanniu związków chemicznych w medycynie. W dn.1.09.1936r mianowany został etatowym lekarzem dermatologiem Szpitala Ewangielickiego, pełniąc swe obowiązki do sierpnia 1944 r. tj. do czasu zburzenia Szpitala podczas Powstania Warszawskiego. W czasie powstania we własnym domu przy ul.Chopina w Warszawie zorganizował szpital i zarazem dom opiekuńczy dla bezdomnych i opuszczonych , których odnajdywał w płonących domach i sprowadzał do szpitala z narażeniem własnego życia. Po wyzwoleniu dr.Franciszek pracował w Szpitalu Miejskim w Żyrardowie, był inspektorem Inspekcji Pracy a także prowadził wykłady z zakresu higieny i chorób zawodowych dla personelu technicznego zakładów przemysłowych. Dr.Franciszek był nie tylko doskonałym lekarzem -specjalistą ale też erudytą, znawcą i miłośnikiem literatury sztuki i muzyki. Znał biegle w mowie i piśmie cztery języki: rosyjski, francuski, angielski i niemiecki. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w grobie rodzinnym kw.35 rząd 6 grób 16.